نامش بر تارک آسمان رندی می‌درخشد همان پیر خرابات که تخیل بر آستانش فرود آمده و عشق در حصار واژه‌هایش زندانی است. حافظ، غواص معانی والا و واژه‌های ناب در دریای ادب فارسی است که دامنه ذوقش، معمار بیت الغزل معرفت است.
حافظ خوشه چین قرآن است، سرسبزی پیوند جاودانه‌اش به آیه‌های نور، حافظ دیوان او شده و او ستاره‌ای است در آسمان علم و ادب که درخششی تا باغ‌های ملکوت دارد و در شراره غزل‌هایش نوش‌داروی زخم خوردگان تاریخ است همو که روح بلندش از حصار دروازه‌های شیراز می‌گذرد و سیر آفاق می‌کند و هفت شهر عشق از جذبه کلمات عرفانی‌اش پدیدار می‌شود.
حافظ حقیقتا حافظه شعر فارسی است و شعرش گردبادی است که تمام ماندگی و روزمرگی شهرهای معنا را تسخیر کرده است و شاخه‌های یقین بر دیوار باغ‌های آن رویانده است. دریچه‌ای رو به پنجره خیال باز می‌کند و نفس‌های پنجره دم به دم شاعر می‌شوند و این تکسوار میدان خیال، روح را از کالبد واژه‌های ناب می‌ربایند، شعرش از تطاول خزان محفوظ باد.
بیستم مهر ماه روز بزرگداشت حافظ شیرازی، این آفتاب ادب پارسی است. به پاس سرایش ناب ترین تغزل های بهار از لسان حافظ، روز بزرگداشت این بزرگ مرد ادب پارسی را گرامی می داریم و پاسداشت نام این هنرآفرین ایران زمین که به حق حافظ همیشگی فرهنگ و هنر ایرانی است را به همه مردم ایران علی الخصوص شهروندان فهیم شیراز جنت طراز ، شعرا، فرهیختگان و هنرمندان تبریک می گویم.